Een klein wondertje!

Het is nog helemaal nat, kan niet staan en kijkt verloren om zich heen; een pasgeboren kalfje. Het is elke keer weer een wonder! Een van de redenen om diergeneeskunde te gaan studeren was om die kalfjes ter wereld te helpen. Nadat ik een keer een keizersnede had gezien had ik een droom; zelf een keizersnede uitvoeren!

De keuze voor diergeneeskunde was vrij simpel, de studie was lang en taai. Jarenlang heb ik tussen de boeken gezeten. Eerst leerde ik de theorie, toen mocht ik op zeemlapjes oefenen met hechten en vervolgens mocht ik mee opereren tijdens stages en op de faculteit. Op het zeemlapje leek ik een waar talent maar ik ontdekte al snel dat een koe niet op een zeemlapje lijkt. Net aan het werk als dierenarts mocht ik de eerste keer kijken en bij elke keizersnede mocht ik meer doen. Totdat mijn baas uiteindelijk zei; Je kan het nu wel alleen! En dat vertrouwen zorgde ervoor dat ik het ook alleen aandurfde.

Dus daar ging ik; niemand meer die over mijn schouder meekeek, tips gaf of kon ingrijpen als het mis ging. Nadat de huid, spierlagen en baarmoeder geopend waren  heb ik samen met de veehouder het kalf eruit getrokken. Het was nat, kon niet staan en keek verloren om zich heen. Het kleine wondertje was geboren en dat had ik gedaan via een keizersnede, mijn droom was uitgekomen. Dit moment duurde kort want de koe moest nog helemaal dicht gehecht worden.  De veehouder had genoeg verhalen over vroeger en ik hechtte rustig door totdat de koe weer helemaal dicht zat. Het was half twee ‘s nachts maar ik denk dat ik een marathon had kunnen rennen (bij wijze van spreken uiteraard) van alle energie die ik ervan kreeg .

De dag na de operatie ging ik terug naar de veehouder om te kijken hoe het met de koe ging. Lichtelijk gespannen ging ik er naar toe, had ik het allemaal wel goed gedaan? Op het moment dat de koe mij samen met de veehouder zag binnenkomen raakte ze in paniek. Een koe is een vluchtdier dus ze wilde weg en dat deed ze dan ook. Ze sprong over het hek. Op dat moment heb ik de conclusie getrokken dat het goed met de koe ging en dat mijn eerste keizersnede geslaagd was! 

Liefs,

Lizelore

Leven als een varken in de polder

Er lopen 50 varkens bij ons op het land. Het zijn grappige en slimme dieren en ze doen precies waar ze zin in hebben. Zo rennen ze een stukje en ploffen  ze in één keer neer om te luieren. Ze eten en drinken wanneer het ze uitkomt en ze zorgen ervoor dat de hitte van afgelopen weken niet ondraaglijk wordt. Zo hebben ze het water uit de drinkbank gebruikt voor een modderbad om af te koelen. Één varken is net wat slimmer dan de rest en gaat gewoon in de drinkbak liggen. Het zijn omnivoren dus ze eten alles; onkruid, gras, insecten en wat ze verder maar kunnen vinden. Ideaal voor ons. Als wij een keer iets over hebben op de boerderij, zoals broccoli, dan eten ze dit allemaal op. Te klein, te groot, kromme stelen, overrijp of bobbelige schermen? Je hoort de varkens er niet over. De varkens zijn niet van ons maar van een ander bedrijf genaamd ‘buitengewone varkens’. Consumenten investeren in een varken en krijgen na een jaar een stuk vlees terug. Zo kan het bedrijf investeren in afrastering, voer en personeel.

In 2012 hebben we per persoon een kilo vlees minder gegeten dan het jaar daarvoor en ik ben benieuwd hoe de cijfers dit jaar zullen zijn. We besteden wel meer geld aan ons vlees en dat werd tijd want ik schrik altijd van de prijzen in de supermarkt. Wat voor leven hebben de dieren gehad als ze als kiloknallers de deur uit gaan?

Om een kiloknaller te creëren is een efficiënte productie nodig die onmogelijk ook nog naar de behoefte van het dier kijkt. We hebben het de bio-industrie genoemd. Deze productie is opgestart met het idee om na de oorlog nooit meer honger te hoeven lijden. Zoveel mogelijk eten voor zo min mogelijk geld. Afgelopen vijftig jaar nam de gemiddelde prijs voor een auto met bijna veertienhonderd procent toe maar de prijs van eieren en kippenvlees is niet eens verdubbeld. Deze ontwikkeling heeft negatieve gevolgen voor dier, milieu en mens. Bossen worden gekapt om soja te laten groeien, kleinere stallen worden gebouwd waarbij elke kip op de grootte van een A4-tje leeft, fokkerijen die op snelle groei selecteren waarbij dieren door hun poten zakken en waar antibiotica de oplossing is voor slecht management. Wat we soms vergeten is dat we als consument zelf de regels op de markt kunnen bepalen. Door vraag te creëren naar een welzijnsvriendelijk stukje vlees komt dit er ook. Net als bij de eieren is nu ook in het vleesschap van de supermarkt een verscheidenheid aan soorten en maten te vinden waardoor je eigenlijk niet meer weet wat je moet kiezen. Om zeker te weten waar het vlees vandaan komt en hoe de dieren worden gehouden wordt er steeds meer gekozen voor streekproducten en particuliere initiatieven zoals bij onze varkens.

Ik vind het belangrijk dat je weet wat voor leven de dieren hebben gehad voordat je aan je stukje vlees begint. Ik kies het liefst voor een stukje vlees dat niet als god in Frankrijk maar als varken in de polder heeft geleefd. Waar kies jij voor?

Liefs,

Lizelore

Wie is er bang voor een knal?

Als ik opsta hoor ik drie knallen en dat is een geluid wat ik hier in de polder niet ken. Maar wat kan het zijn? Is er iemand aan het schieten? Of slaan mensen de autodeur dicht? Allemaal vrij onwaarschijnlijk om 7 uur s ochtends aan een verlaten plattelandsweg. Totdat ik echt wakker wordt en me realiseer dat het het knalapparaat is, geen probleem dus.

Toen ik laatst door de broccoli liep zag ik namelijk dat er dieren van de plantjes gegeten hadden. Na wat navraag zou het om hazen moeten gaan. Ik heb stokken neergezet met ritselende tasjes, de jachtopziener eens gebeld of hij wilde gaan kijken en een knalapparaat wat ik kon lenen van mijn neef neergezet. Dat apparaat geeft drie knallen achter elkaar en dat doet hij elke 15 minuten. Ikzelf schrik er elke keer van en ook onze hond Boris staat te trillen na de knal als hij te dicht in de buurt is. Een haas zal wel hetzelfde reageren dacht en hoopte ik.

Totdat ik deze week aan het onkruid wieden was. Toen ik een onkruidje onder de broccoli niet goed kon pakken met mijn hak ging ik even goed kijken en tot mijn verbazing zag ik vier kleine haasjes. Ze keken me aan en legden hun snuitjes weer op de grond. Wat moest ik doen? Even speelde het door mijn hoofd om ze bij de buren te zetten maar de kans dat de moeder ze dan weer vind is wel erg klein. Daarbij eten ze dan alles bij de buren op. Ik heb dus helemaal niks gedaan en ze lekker laten zitten zodat de moeder ze gewoon weer terug kan vinden en ze samen de broccoli op kunnen eten, dan maar een paar planten minder. Het knalapparaat heb ik maar uitgezet want iedereen is er bang voor behalve de haas zelf.

Liefs,

Lizelore