Twee werelden komen samen

Akkerbouwer en dierenarts in de melkveehouderij. Ik werk in twee sectoren, ze bepalen mijn leven maar komen zelden samen.Wat wel voor beide sectoren belangrijk is is het weer maar dat is natuurlijk voor iedereen een gespreksonderwerp.

Als akkerbouwer ben ik bezig met het product. Komt het gewas goed op na het zaaien? Hoe groeit het? Waar kan ik het ondersteunen en hoe krijg ik het mooi de schuur in? Als veearts ben ik ervoor om de koe beter te maken. En probeer ik samen met de veehouder te voorkomen dat de koe ziek wordt.  Advisering en preventieve maatregelen zoals vaccinatie zijn hierbij een oplossing.

 Maar vandaag was het anders! Mijn twee werelden kwamen vandaag heel dicht bij elkaar, misschien wel een beetje te dicht! Ik was aan het werk als dierenarts en kwam in de morgen bij een veehouder die een probleem had met een van zijn koeien. Zij at wel maar het kwam er elke keer weer uit, ze gaf minder melk en voelde zich niet goed; haar ogen stonden dof en ze liep een beetje verdwaasd heen en weer in het hok. Na onderzoek bleek dat haar pens (dit is de tweede en grootste maag van een koe) helemaal opgeblazen was, dit was duidelijk te zien en voelen in haar linkerflank. Vaak is de oorzaak een slokdarmverstopping. Een koe laat af en toe een ructus, eigenlijk een boer, dat zorgt ervoor dat het overtollige gas wordt afgevoerd. Bij een slokdarmverstopping kan dat niet meer en blijft het gas in de pens zitten en wordt deze langzaam opgeblazen. Dit kan zelfs zo erg worden dat ze al haar organen verdrukt en uiteindelijk stikt. Ik heb haar slokdarm afgevoeld maar daar kon ik niks vinden. Maar gelukkig heb ik nog een optie namelijk sonderen. Hierbij breng je een holle buis via de bek in de slokdarm tot  in de pens. En inderdaad voelde ik halverwege een weerstand in de slokdarm. Gelukkig kon ik door de weerstand heenduwen en kwam ik uiteindelijk terecht in de pens. Op het moment dat de sonde in de pens kwam stroomde er een grote hoeveelheid lucht uit en zag je de flank langzaam invallen. De koe voelde zich direct beter en begon te drinken en eten. Zonder medicijnen had ik de koe direct beter gemaakt. Een heerlijk gevoel. Ik had een keer tijdens mijn studie in een oude gele syllabus gelezen dat dit  nog wel eens voorkwam bij het voeren van aardappels maar eigenlijk worden er bijna geen aardappels gevoerd.Ik checkte het toch even bij de veehouder. En het bleek dit keer wel te kloppen; de veehouder voert aardappels.

Met mijn werk als dierenarts begeef ik me letterlijk in een andere wereld. Ik werk twee dagen als dierenarts op een andere plek en ben dus ook twee dagen van de boerderij. Als ik thuis kom dan kijk ik weer met een andere blik naar het bedrijf en dit houdt me scherp! Het is dus helemaal niet erg als mijn twee werelden gescheiden blijven.

Liefs,

Lizelore

De wonderen zijn de wereld nog niet uit

Sommige dagen voel ik me een fantastische dierenarts. Verlossingen gaan moeiteloos en resulteren altijd in een levend kalf, ik kan feilloos tot een goede diagnose komen met daarbij een therapie die goed werkt en daarnaast zijn veehouders hartstikke tevreden. Er zijn ook dagen dat ik me afvraag waarom ik mijn diploma heb gekregen. Dit was zo’n dag.

Mijn eerste visite van de ochtend was een zieke koe bij een van onze veehouders. Na uitgebreid lichamelijk onderzoek en bloedonderzoek kwam ik tot de conclusie dat de koe in een negatieve energiebalans zat. Dit komt omdat de koe ten alle tijden melk wil produceren. Dit gaat dan ten koste van zijn eigen lichaamsreserves met alle gevolgen van dien. Ik heb de koe behandeld met ondersteunende middelen om de cirkel te doorbreken.

Toen ik de laatste spuit uit de koe haalde begon ze te zwalken, dat werd steeds erger en toen plofte ze neer. Die koe is dood dacht ik en dat is mijn schuld. Na een korte stilte, omdat ik eigenlijk mijn ogen niet kon geloven, heb ik de veehouder verteld dat ik dacht dat de koe allergisch reageerde op een van de stoffen die ik had toegediend. Die allergische reactie kun je onderdrukken met een bepaald middel maar dat had ik al toegediend dus ik kon eigenlijk niks doen. Na wat uitleg, stiltes en de vraag;” je kwam toch om hem beter te maken?”, ben ik weggegaan met de belofte om na mijn volgende visite nog even langs te komen om te kijken hoe het ging. In de auto heb ik mezelf duizend keer afgevraagd wat ik mis had gedaan en ik kon het maar niet begrijpen.

Na drie kwartier kwam ik terug. De koe stond, keek me aan en had een pluk hooi in haar bek en stond daar lekker op te kauwen. De veehouder keek me wederom met ongeloof aan. Ik wist het ook niet maar het voelde als een wonder! Een zelf gecreëerd wonder.

Na overleg  met mijn collega’s begonnen we te begrijpen wat er was gebeurd; Het laatste diergeneesmiddel wat ik had toegediend was een eetluststimulator en werkt direct op de hersenen. Naast dat het de eetlust stimuleert worden de dieren er ook een beetje dronken van. Langzaam toedienen helpt. Dit had ik blijkbaar niet langzaam genoeg gedaan…

Liefs,

Lizelore